Σε μεγάλη απόσταση όμως από την επιδιωκώμενη αρμονία οι άνθρωποι κινούμενοι έξω απο την Φύση, ξεκρέμασαν & αρματώθηκαν τις ασεβείς αντιθέσεις τους – συχνά μόνο επιδεικτικά – απέναντι σε κάτι που θεωρούν τον νούμερο ένα κίνδυνο: τα κοφτερά δόντια του Άλλου. Σε ένα τέτοιο κόσμο ο σκύλος σιχτιρίζοντας ξεδιπλώνει βαριεστημένα & κοιτά τον λαχνό που του’λαχε & πιάνει πρώτη θέση στα χαρακώματα του μίσους, είτε για να “προστατέψει” ένα αρρωστημένα εσφαλμένο γονεακό μοντελο συμπεριφοράς βασισμένο στην επίπληξη, στη γκρίνια, στην εκδίκηση, στην εγωπάθεια, στα απωθημένα, είτε για να φανεί θιασώτης ο ίδιος – αυτός & οι κυνόδοντές του – μιας φαρσοκωμωδίας που περιλαμβάνει σκύλους επιθετικούς, συγχυσμένους, φοβισμένους, ανεξέλεγκτους, ανισόρροπους & δίπλα ανθρώπους μια από τα ίδια. Διότι το ισχυρότερο πρότυπο εκμάθησης συμπεριφορών είναι διαμέσου της μίμησης. Οπότε τελικά ένας σκύλος για να διδάξει & να διδαχθεί την πραότητα, ξεχνώντας την απύθμενη “φυσική” αγριότητα – με την ανθρώπινη φύση εδώ να αποτελεί η ίδια κορυφαία δεξαμενή άγριας κακεντρέχειας – θα πρέπει να πάψει να αποτελεί ο ίδιος τον μεγενθυτικό των ανθρωπίνων ανασφαλειών φακό & ως συνέπεια να μην συνεχίζει να σέρνει έτσι ένα άδικο & ακατάλληλο φορτίο.
Συμπέρασμα: η ανυπαρξία αλληλοαποδοχής, η έλλειψη μιας ανιδιοτελούς ανατροφής & ουσιαστικά η απουσία μιας επιτυχημένης αμφίδρομης εκπαίδευσης του ίδιου μας του είδους καθώς & η τυφλή & έκπτωτη πίστη σε συνταγές “παραδοσιακά ορθές” που εξυπηρετούν & συντηρούν την συνολική μας απομάκρυνση απ’την ίδια την Φύση, οδηγεί & τους σκύλους πρόχειρους & ανυπεράσπιστους & καταδικασμένους σε μια παρερμηνεία προθέσεων, με πλήρως ακατάλληλα “εργαλεία ανάγνωσης” τα υπερφίαλα ανθρώπινα μέτρα. Κούνια που μας κούναγε.