Κάνω με το μυαλό μου να σκεφτώ τρόπο. Ψάχνω: με ποιό τρόπο, με ποιές επιλογές και ποιές οριστικές συνεννοήσεις θα καταφέρουμε να γαντζωθούμε στη αλληλέγγυα λογική ανεκτικότητας και σε μια αναρχική αυτοσυγκράτηση. Με ποιο τρόπο δηλαδή το τοξικότατο φέρεσθαι των ανθρώπων δεν θα χρειάζεται κατόπιν εορτής συμμάζεμα και εξωγενώς επισήμανση. Ουτοπίες, θα μου πείτε, μεγάλο το δίκιο σας…
Διαπιστώνω ότι: η επιθετικότητα των ανθρώπων καλπάζει να αφανίσει την Δημιουργία. Οι επιθετικές συμπεριφορές έναντι του σκύλου – μεταξύ όλων των άλλων – ως μια διαδικασία έντονης και διαρκούς αλληλεπίδρασης καθρεφτίζει αυτό το εκφυλιστικό πλέον κατρακύλισμα.
Η ταχύτατη ένταξη των σκύλων στο πυκνό αστικό περιβάλλον της Αθήνας – ιδίως τα τελευταία χρόνια – ατυχώς “συγχρονίστηκε” με τον αγνοούμενο επιβεβλημένο αναστοχασμό των κατοίκων της πόλης. Ο σκύλος έγινε τάση, έγινε μόδα καθώς η αφύπνιση της αυτοκριτικής των συμπολιτών μας αναβλήθηκε μέχρι νεοτέρας. Η ανεξέλεγκτη ορμή του καταναλωτισμού, της απύθμενης καρδιάς ενός κτήνους που ξέσκιζε και κατάπινε και συνεχίζει το ξέσκισμα και την κατάποση του οτιδήποποτε και του οποιουδήποτε “άνευ συνειδήσεως”, έφερε και την νεόκοπη απόκριση κομπορρημοσύνης: “παίρνω σκύλο, γιατί έτσι” στην κορυφή μιας στοίβας ξεφτισμένων εξομολογήσεων.
Πρόχειρες σκέψεις και άγρια ένστικτα εμμονικά, καταναλωτικά εκφράζονται, σαν απελευθερωμένα δαιμονικά σχίζουν τους διαδρόμους ενός υπερτροφικού εμπορικού κέντρου. Φτάνει όμως. Μην “καταναλώνετε” και τους σκύλους. Είτε αδέσποτους, είτε οτιδήποτε. Συγκρατήστε την ξεχειλωμένη ήδη κυνοφιλική φιλευσπλαχνία σας. Φτάνει. Σκεφτείτε. Σταματήστε να παίρνετε σκύλους. Σταματήστε να βασανίζετε σκύλους. Σταματήστε να “δηλητηριάζετε” σκύλους. Σταματήστε να δηλητηριάζετε σκύλους. Σταματήστε να τους έχετε φυλακισμένους . Να τους τραμπουκίζετε. Να τους πνίγετε. Να τους χτυπάτε. Να τους κρεμάτε γιατί δεν είστε άξιοι να επικοινωνήσετε. Παψτε να είστε μονίμως δυσάρεστοι και εγωιστές. Σταθείτε. Επιτέλους.
(συνεχίζεται…)