Μια μέρα αφότου ξεψύχησε, το σώμα της βρισκόταν ακόμη ξαπλωμένο στο μαξιλάρι της. Σώμα νεκρό. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το θάψαμε. Το απόγευμα της Τρίτης έθαψα τη Σάντυ. Την Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου, λίγο αφότου ο δείκτης των λεπτών προσπέρασε το μέσο της εβδόμης νυχτερινής, η μικρή σκυλίτσα δέχτηκε θανατηφόρο χτύπημα. Το αυτοκίνητο που την παρέσυρε βίαια ενσάρκωνε τον πλέον αλύγιστο εφιάλτη μου. Στην σκέψη για επιστροφή προς το σπίτι μας και καθώς βαδίζαμε στο άλσος Φιλοθέης, ανοιγόταν μπροστά μας η σύντομη άνετη διαδρομή ανάμεσα στους θάμνους μέχρι να χρειαστεί να σταθώ και να αναζητήσω τα κλειδιά του αυτοκινήτου μας. Η Σάντυ αντιλαμβανόμενη τις προθέσεις της αποχώρησης, σταμάτησε λίγο πριν και χαιρέτησε την βραδινή συνάντηση της με τον αγαπημένο της χώρο, αφήνοντας τα τελευταία διαπιστευτήριά της. Όταν με την Ανθή φτάναμε δίπλα της, ένα άρτι αφιχθέν λυκόσκυλο μας είχε ήδη προλάβει και μύριζε επίμονα την μουσούδα της καθώς αυτή βρισκόταν σε διαδικασία. Μόλις τελείωσε, απομακρύνθηκε και απομείναμε με την καλύτερη φίλη της την θεία Τάμυ, την Ανθή και τον φακό της να αναζητούμε αποδεικτικά στοιχεία προς περισυλλογή. Ακούστηκε ήχος εκρηκτικός, συνεχόμενος – ερχόταν από το δρομάκι που ακουμπά στο άλσος – ένα αυτοκίνητο ανταποκρινόταν στις επιθετικές παρορμήσεις του χειριστή του. Σήκωσα το βλέμμα και διέκρινα μπροστά μου να τριγυρνά μέσα στα δέντρα την σκυλίτσα με το φωτεινό της περιλαίμιο – “για τις γιορτές την ντύσατε έτσι” μου αποκρίθηκε με σιγουριά την προηγούμενη νύχτα ένας μοναχικός. Δεν τα βρίσκουμε, πάμε, είπα κάπως χαμηλόφωνα και νευρικά, αλλά μυρίζουν οπότε… δεν είμαστε μακριά, συμπλήρωσα και χαμογέλασα. Δίπλα μας το λυκόσκυλο επιβεβαίωνε με την διαρκή κίνησή του στο σημείο που έπεφτε το φως το αναποτελεσματικό αλλά σκόπιμο της αναζήτησης μας. Ο οξύς ήχος του αυτοκινήτου έφτασε στην ευθεία του βλέμματός μου και καθώς το σήκωσα, το έστρεψα αναζητώντας να συναντήσω την φιγούρα της. Αισθάνθηκα την παρουσία μιας καλπάζουσας σκιάς να γεμίζει σαν ομίχλη. Αρκετά μέτρα πίσω μας ένας άνθρωπος που στεκόταν πιο μέσα στο άλσος και είχε έρθει μαζί με το λυκόσκυλο το κάλεσε κοντά του. Ταυτόχρονα με την αποχώρηση του λυκόσκυλου, από την αντίθετη κατεύθυνση ακούστηκε το χτύπημα του κορμιού της Σάντυ καθώς τσακιζόταν και με ορμή η μάζα του οχήματος το παρέσερνε ανελέητα. Σκέφτηκα αποκλείεται, ο φακός μου έφυγε από τα χέρια, έτρεξα, το αυτοκίνητο έφτανε και χανόταν στην στροφή, δύο τύποι με ανοιχτές τις πόρτες του δικού τους σταθμευμένου αυτοκινήτου είπαν το χτύπησε δυνατά φίλε μου, το παρέσυρε, άκουσα τη φωνή της Ανθής μέσα απ΄το άλσος εδώ είναι, γύρισα, η σκυλίτσα στεκόταν, αναθάρρησα, δεν θα πάθει κακό ποτέ σκέφτηκα, η ουρά της κρυμμένη, τα τρομαγμένα μάτια της έκαναν να διασχίζουν τα πιο πυκνά μέσα μου, άπλωσα να την αγκαλιάσω, να τη πιάσω, παραπάτησε, κάποιες προσπάθειες να σταθεί και τελικά έπεσε στο γρασίδι. Στα χέρια την πήρα και ζήτησα σωτήρια μεταφυσική παρέμβαση. Φευ. Η Σάντυ – μετά από λίγα λεπτά – καθώς την ακουμπούσα στο τραπέζι της Αλεξάνδρας, έζησε δύο ή τρεις χτύπους της καρδιάς της ακόμη και έπαψε. Μη αναστρεψιμη εγκεφαλική αιμορραγία. Οι ανάσες μου πάνω στο άψυχο δεν κατάφερναν απολύτως τίποτε – είχε αποχωρήσει και αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ.
Δυστυχώς, εμφανιζόταν η διαδικασία της αποδοχή της απώλειας της ως η μόνη οδός και το εις το διηνεκές γιατί ως μια μόνιμη επωδός. Η παρουσία της ζωντανεύει είτε θέλω, είτε δεν αντέχω και αποφεύγω. Όπου στρέφεται θλιμμένος ο νούς μου, υπάρχει σαφής η αναφορά της. Χωρίς την Σάντυ δεν αναγνωρίζω ποιος είμαι. Μαζί με την σκυλίτσα και για τη σκυλίτσα αυτή έμαθα όσα αναζήτησα. Οφείλω σε αυτή. Οι προσπάθειες να ασχοληθώ με την ορθή κυναγωγή, να μπω βαθύτερα και τελικά όσα συναντούσα, όσα μάθαινα, ουσιαστικά όσα ζούσα μαζί της, όλα όσα με έκαναν να πιστεύω σε αυτά που έδειχνα και έλεγα, η Σάντυ μου καθόρισε το τρόπο, διεύρυνε τα όρια μου. Όση πίεση, δυστυχία, δυσκολίες και στενοχώρια συναντούσα, αυτή ήταν που στήριζε τις ελπίδες, τα σχέδια και τις δυνάμεις μου. Η Σάντυ όμως δεν ζει πια. Η απουσία της μου στερεί τις ελπίδες, τα σχέδια και τις δυνάμεις μου. Έτσι είναι και θα είναι για όσο χρειαστεί. Η αποδοχή της αναπάντεχα σφοδρής και οριστικής απουσίας της δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι στα άμεσα σχέδια μου. Γι’αυτό σταματώ. Διακόπτω τις σχετικές με την αγωγή των σκύλων δραστηριότητες για όσο χρειαστεί. Εις το επανιδείν.