Υποθέτουμε ότι κατά την διάρκεια υλοποίησης’ των μαγειρικών σας εμπνεύσεων, ένα κομμάτι απ’το φιλέτο συναντά με πτώση το πάτωμα της κουζίνας & πριν εσείς πείτε “krokoskozanis” ο σκύλος σας το εξαφανίζει.
Μην τον κατηγορείτε. Όχι. Αυτό δεν θεωρείται “κλοπή”.
Υποθέτουμε τώρα ότι κινείστε βιαστικά μπροστά στον καθρέφτη & ετοιμάζεστε για μια ιδιαίτερη συνάντηση & δεν καταλήγετε στον κατάλληλο ενδυματολογικό συνδυασμό & ο σκύλος σας τρυπώνει την μουσούδα στο ξεχασμένο ανοιχτό συρτάρι, αρπάζοντας το αγαπημένο εσώρουχο του αγαπημένου σας.
Τότε ναι. Εδώ σαφώς & είναι “κλοπή”.
Άραγε τα κίνητρα ενός τέτοιου “κλέφτη” όταν τα αναζητούμε, τα εντοπίζουμε που; Ορισμένοι πιστεύουν πώς οι σκύλοι το κάνουν από κακία. Ένας σκύλος που “κλέβει” ή που κάνει οτιδήποτε μη αρεστό/ανεπιθύμητο το κάνει αλήθεια από κάτι τέτοιο; Αν & τα φαινόμενα δείχνουν να γέρνουν υπέρ της άποψης που θέτει την κακία ως κίνητρο, τα φαινόμενα ως συνήθως… ναι μαντέψατε σωστά.
Η πραγματικότητα λοιπόν μαρτυρά κάτι άλλο.
Διότι η κακία είναι μια έμμεση μορφή οργής. Σε αντίθεση με το δάγκωμα ή με έναν ανοιχτό καυγά που θα οδηγούσαν την οργή σε μια κάποια εκτόνωση, η κακία δεν ικανοποιεί, τουλάχιστον την φύση ενός σκύλου. Η κακία μάλλον δείχνει να αυτοδιαιωνίζεται. Δυστυχώς για εμάς, με ένα τέτοιο τρόπο μαθαίνουν & λειτουργούν αρκετοί του ανθρώπινου είδους. Καθώς εμποδίζονται την οργή τους να εκφράσουν, ζητούν ικανοποίηση στην κακία. Οι σκύλοι αντίθετα παρουσιάζουν αρκετή ευθύτητα στην συμπεριφορά τους.
Ο σκύλος σας όταν θέλει το χάδι & την στοργή σας θα βάλει την μουσούδα του στην αγκαλιά σας. Όταν ζητά την παρέα σας στο παιχνίδι, θα φέρει κάτω από το χέρι σας ένα μπαλάκι.
Εμείς μάθαμε να ζούμε & να εκφραζόμαστε συχνά με τρόπους έμμεσους εκεί που δεν τα καταφέρνουμε να είμαστε απλοί.
(…συνεχίζεται)