Η κατασκευή του σώματος ενός σκύλου του επιτρέπει & του “επιβάλλει” να διασκεδάζει & να γυμνάζεται. Σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις του επιτρέπει να σκάβει με μνημειώδη μανία & επιμέλεια μέχρι να συναντήσει τις ρίζες της ξεχωριστής μας τριανταφυλλιάς. Εκτεθειμένες βέβαια αυτές στο φως του ήλιου θα οδηγήσουν σε μαρασμό μέχρις ενός τα ευαίσθητα τους άνθη αλλά αυτό ήταν σίγουρα εκτός σκυλίσιου σχεδίου.
Οι συνθήκες & οι στιγμές καταστροφικότητας ποικίλλουν. Όταν ο σκύλος βρεθεί σε κατάσταση υπερβολικού στρες, μοναξιάς, ανίας & πλήξης συνήθως αντιδρά ενεργώντας εναντίον άψυχων αντικειμένων. Αυτό επιλέγει να το κάνει είτε μασώντας, είτε ξύνοντας/γρατζουνώντας, είτε σκάβοντας/ξεριζώνοντας. Οι συμπεριφορές αυτές ενδεχομένως να καταλήξουν χρόνιες αν αντιμετωπιστούν λανθασμένα. Εξετάζοντας τις συνθήκες περιβάλλοντος κατά την εκδήλωση της καταστροφικότητας, παρατηρείται μια αυξημένη συχνότητα εμφάνισης κατά την απουσία μας. Μαγνητοσκοπημένα στοιχεία φανερώνουν έντονα την όξυνση τέτοιων φαινομένων λίγο μετά την αναχώρηση ή λίγο πριν την άφιξη των ιδιοκτήτων. Δηλαδή κσθώς η ανησυχία & η αγωνία κινούνται σε αυξημένα επίπεδα εξαιτίας του πρόσφατου αποχωρισμού ή της επικείμενης επανασύνδεσης. Οι σκύλοι – άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο – φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη ανάγκη τα όποια εξωτερικά ερεθίσματα, στα οποία αντιδρούν εμπλουτίζοντας την ύπαρξή τους. Στις ώρες της μοναξιάς τους, καθώς τα ερεθίσματα αυτά τείνουν προς μια ολότελη απουσία, βρίσκουν την επιλογή της “καταστροφής” λιγότερη πληκτική & όλο αυτό λειτουργεί αντισταθμιστικά ρυθμίζοντας εν μέρει την βιωματική κατάσταση της μοναξιάς. Επίσης, ορισμένοι σκύλοι αδυνατούν να χειριστούν την όποια απομόνωση & κάθε περιορισμό & καταλαμβάνονται από απογοήτευση με τις γνωστές συνέπειες που συνήθως καθρεφτίζονται σε λεπτεπίλεπτα σκαλιστά μασημένα ξύλινα πόδια καρέκλας.
Αναφορικά με τα μέσα θεραπείας αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης που λειτουργούν καθολικά σε κάθε περίπτωση δεν έχουν βρεθεί. Εν πρώτοις, λειτουργούμε προληπτικά διαχειριζόμενοι το περιβάλλον του σκύλου γονιμα εμπλουτίζοντας το. Παράλληλα, προτείνεται η παρεχόμενη δυνατότητα για περισσότερη άσκηση, η συντροφιά με άλλους σκύλους & η ελεύθερη πρόσβαση σε επιτρεπτό αντικείμενο “προς καταστροφή”. Απ΄την άλλη, η ανησυχία που προκαλείται από τον υπερβολικό βαθμό προσκόλλησης ενός σκύλου στον ιδιοκτήτη οδηγείται σταδιακά σε βελτίωση/επίλυση με καθορισμένες πρακτικές που οδηγούν σε συστηματική μείωση της σημασίας της απουσίας & της επανασύνδεσης & είναι ζήτημα ουσιαστικά του σχολαστικού αποχρωματισμού των αναχωρήσεων & αφίξεων του ιδιοκτητη. Ένα άλλο απαραίτητο στοιχείο για να τεθεί υπό έλεγχο η καταστροφικότητα του σκύλου είναι η εκπαίδευση του στην υπακοή, στην δημιουργία μιας κοινής γλώσσας επικοινωνίας.
Συμβουλευτικά αποφεύγουμε την επιλογή της τιμωρίας – & αυτό εκτός των άλλων – διότι ο σκύλος δεν θα μπορεί να εξηγήσει & να συσχετίσει ορθώς την έντονη δυσαρέσκεια του ιδιοκτήτη (αν & πολλοί ιδιοκτήτες θα διαφωνήσουν αφού θα επικαλεστούν το ενοχικό βλέμμα του σκύλου που συναντούν με την επιστροφή τους στο σπίτι. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για ενοχή αλλά για τον φόβο της τιμωρίας που ο σκύλος έμαθε να την συνδέει με την ύπαρξη των κατεστραμμένων αντικειμένων & όχι με την πράξη της καταστροφής.) Οι όποιες “διορθώσεις” πρέπει να είναι ήπιες, σοφές, σύντομες, συγχρονισμένες, να αποπνέουν σιγουριά & σοβαρότητα.
Όπως εύστοχα σκέφτηκαν & είπαν οι Κινέζοι με μια τους παροιμία “μην χρησιμοποιήσεις ποτέ τσεκούρι για να διώξεις μια μύγα από το μέτωπο ενός φίλου”.