Σαδιστική “διαχείριση ισχύος” συνεχίζουν να κάνουν – ορισμένοι – στην συμβίωση/σχέση με τον σκύλο τους και είναι τόσο θλιβερό. Βέβαια, για να μην φανώ αφοριστικός στην κριτική μου ή μάλλον για να φανώ τέτοιος, να με ενημερώσω ότι “δεν υπάρχει τίποτε σε μια κάμπια, που να σε προϊδεάζει ότι θα γίνει πεταλούδα”. Άραγε κρύβουν κάποια έκπληξη όλοι αυτοί; Φευ! Η άγνοια, η ημιμάθεια αλλά και το άρρωστο συνοικέσιο με επιβλαβείς και παρελθοντικές προσεγγίσεις και μεθόδους – ναι, ναι, υπάρχουν επαγγελματίες που τις υποδεικνύουν ως μόνη λύση – σε συνδυασμό με το στενοκέφαλο και έωλο επί του πρακτέου: “…ξέρω φίλε μου, ο σκύλος ξέρω τι θέλει, έτσι θέλει…όοοοχι…ο σκύλος να σου πω και κάτι;.. πρέπει να κάνει έτσι και έτσι, ξέρω…”, έχουν ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό των αδυνάτων (σκύλοι), καθώς η λαίμαργη και μονολιθική στάση των δυνατών (άνθρωποι) παραφούσκωσε και μας παρασέρνει. Ο τρόπος που επιδιώκουν οι δυνατοί να διαχειριστούν την ισχύ, το ποιός και πώς ελέγχει, είναι φίλτρο προβολής βαθμού κοινωνικής ωρίμανσης. Η κύρια αποτυχία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν συνετά, να σεβαστούν επαρκώς και υπομονετικά να αυταπαρνηθούν – προς “αλλότριων τέρψιν” – θα αποτελούσε ένα τεράστιο παράδοξο να μην εμφανιστεί να περπατά καμαρωτή και παραμυθιασμένη στην προβλήτα της διαχείρισης και καθοδήγησης ενός σκύλου.
Ας επανέλθουμε όμως. Η συμβίωση με τον σκύλο, ούτως ειπείν, αποτελεί μια σχέση. Και όπως στις διαπροσωπικές, οι άνθρωποι αγνώμονες, παραπατάμε και κάνουμε να πιαστούμε στο σφάλμα, αρνούμενοι να χαρούμε την θάλασσα του ορθού που μας βρέχει, αντιστοίχως βραχυκυκλωμένοι – δήθεν ισχυροί – παραμένουμε και στην σχέση που αναπτύσσουμε με έναν σκύλο. Μια σχέση που ζητά δύο χαρακτηριστικά/πυλώνες: πρώτον, την κατανόηση (όχι απαραίτητα κάποια σκέψη αναλυτική, μα την ικανότητα να εκτιμήσουμε/υπολογίσουμε ανάγκες, επιθυμίες, προτιμήσεις, κίνητρα) και δεύτερον, την αποδοχή του άλλου (αναφέρομαι σε δεκτικότητα και σε μια αυθεντικά ευνοϊκή προδιάθεση.) Χωρίς αυτά τα δύο, δεν πάμε πουθενά. Οι συμπεριφορές που έχουν κατανόηση και αποδοχή, αποπνέουν μια ζεστασιά, ενισχύουν την συναισθηματική ασφάλεια και τον αυτοέλεγχο. Βασικές επιδιώξεις και ζητούμενα στην καθημερινή τριβή/ενασχόληση με τον σκύλο. Στον αντίποδα, σχέσεις απορριπτικές αποδεικνύεται ότι οδηγούν σε αστάθειες, έλλειψη επίγνωσης και φοβικές/επιθετικές συμπεριφορές.
Κλείνω. Οι βιαστικές, υπερβολικές, καταχρηστικές και πρόχειρες αποφάσεις που σημαδεύουν τον εσωτερικό πυρήνα της κοινωνίας, δεν θ’άφηναν αλώβητo – χωρίς γρατσουνιές – το δίδυμο άνθρωπος/σκύλος. Είναι αυτό το πρίσμα της κραυγαλέας απουσίας επαρκούς προσπάθειας του οποιουδήποτε που – ως διάμεσος – αποκαλύπτει το ευρύ φάσμα της ανημπόριας μας. Κουτάβια σε σκουπίδια, επαγγελματίες με ηλεκτρικά κολάρα και αλυσιδάκια, παγιδευμένες τροφές, μια δηλητηριασμένη κοινωνία – κατά το πλείστον αναθρεμμένη με δυσάρεστες τιμωρίες – στρουθοκαμηλίζει απέναντι στις ευθύνες.