Μια συχνή και έντονη, μια σχεδόν μοιραία ηθελημένη συναναστροφή με “απλούς καθημερινούς ανθρώπους” που βρέθηκαν να ζουν με σκύλο/σκύλους, με οδηγεί αυτόκλητα σε ένα σημείωμα κοινωνιολογικής οπτικής. Ως πρωτεύον στοιχείο στη κριτική αυτή, τίθεται η κατάσταση: “διαχείριση ισχύος”. (κατάσταση ως απόκριση μιας ερώτησης που εκφράζεται με τις ακόλουθες λέξεις σε τυχαία σειρά εμφάνισης: αφεντικό/ είναι/ ποιός) Κατ’ ουσίαν, εξετάζεται το ύφος άσκησης εξουσίας.
Ας διευκρινιστεί το παρακάτω: στις μεταξύ τους επαφές οι σκύλοι, εντός των μικροομάδων που σχηματίζουν, δημιουργούν -εν καιρώ- ιεραρχικά σκαλοπάτια και όποιος επιχειρήσει άτσαλα, με βία να τα ανέβει, εφήμερα εξουσιάζει, γρήγορα γκρεμοτσακίζεται και ασύνδετος μένει. Στις εσωτερικές τους ιεραρχίες, οι σκύλοι εμπιστεύονται ή τείνουν να εμπιστεύονται άλλους σκύλους που κρίνονται για την αυτοπεποίθηση, την πραότητα, την συνέπεια, την προνοητικότητα, την ισορροπία τους. “Την εξουσία μπορείς να την εμπιστευτείς, μόνο σε σκύλο που την βαριέται και την αποφεύγει.” θα σημείωνε ένας σκύλος σκωπτικά, παραφράζοντας μια γαλλική παροιμία.
Οι άνθρωποι φαίνεται να αποτελούμε εξελικτικά έναν τρομερό, φοβερό και αγαπημένο Θεό για τους σκύλους, μα τελικά όλο αυτό, δεν το υπολογίζουμε καθόλου. Δείχνουμε να ξεχνούμε κάτι: οι σκύλοι σέβονται τους ανθρώπους. Έχουν αποδεχθεί πλήρως την Τύχη που τους όρισε να μας ακολουθούν, να μας κρατούν στη Γη, να μας ελευθερώνουν από τον φόβο. Όμως οι σκύλοι είναι ανυπεράσπιστοι και θα παραμείνουν. Μαζί με ανθρώπους και άλογα είναι τα τρία μοναδικά είδη που αρέσκονται και στην επίπληξη. “Να μας μαλώνεις. Μας αρκεί που μας μαλώνεις Αφέντη, αν αυτό είναι όλο και όλο που έχεις να μας δώσεις.” Αστεία λες τώρα; Ποιός χάνει τέτοια ευκαιρία;
(…συνεχίζεται)