Όλοι όσοι κατ’επιλογήν συμβιώνουμε με σκύλο, συναισθανόμενοι επαρκώς την αμοιβαία φυσική ροπή δεσμών – κατα περίσταση υπερβάλλοντας παθογενώς – & όλοι όσοι αδυνατούμε στην προσπάθεια κατανοήσης του υλικού ψυχής ανθρώπων που δολοφονούν σκύλους “παγιδεύοντας” μια βασική σκυλίσια ανάγκη/περιέργεια, όλους εμάς λοιπόν φαίνεται συχνά να μας προσπερνά επιδεικτικά με σηκωμένο το μεσαίο της δάκτυλο η ίδια η πραγματικότητα.
Όλοι όσοι ενδογενώς εδραιώνουμε ενδιαφέρον για την μοίρα που ετοίμασαν & ετοιμάζουν στους σκύλους οι άνθρωποι, ράθυμα μελαγχολούμε, με μια παιδική αισιόδοξη πορευόμαστε, εκφράζοντας απορίες για την καταζητούμενη αφετηρία πράξης περιεχομένου τόσο συμπυκνωμένης κακίας, όπως αυτή η κατάπτυστη πράξη της δηλητηρίασης ζώων. Έτσι & αρκετοί είναι οι σκύλοι, που βρίσκονται πλέον – άδικα μα οριστικά – να έχουν χάσει το παιχνίδι της ζωής. Ποιός όμως ευθύνεται;
Αυθόρμητα & ορθά, το πρώτο που προκρίνεται ως απάντηση είναι οι διαταραγμένοι ψυχικά. Βέβαια όλοι αυτοί, οι ανισόρροποι & ψυχοπαθολογικά διαμελισμένοι, οι οποίοι εκτελούν ειδεχθούς φύσης ενέργειες (χαμηλής, μεσαίας ή υψηλης έντασης εγκλήματα) είναι μια κατηγορία που δυστυχώς επί της παρούσης δείχνει πρακτικά να επηρεάζεται εκ των υστέρων & μάλιστα ισχνά, στα πλαίσια μιας αυτορύθμισης της ανεξέλεγκτης, ανεξερεύνητης & μολυσματικής πλευράς του ανθρώπου. Για όλους αυτούς λοιπόν, που εντοπίζουν & αρπάζουν ιδιοπαθώς την ευκαιρία να αδειάσουν την θλιβερή τους θλίψη με μανία, δηλητηριάζοντας ζώα δεν είναι εύκολο να κάνουμε τόσα για να τους προλάβουμε. Μπορούμε να κάνουμε πολλά – εύχομαι – για να τους θεραπεύσουμε.
(συνεχίζεται…)