Ας εξετάσουμε τυχαία δύο παρασιτικά γνωρίσματα της λειτουργίας της συνύπαρξης, λ.χ. τον ανταγωνισμό & την προκατάληψη, μια ”περιπλανώμενη άποψη, χωρίς εμφανή μέσα επιβίωσης”, σύμφωνα με τον Άμπροουζ Μπηρς. Γιατί όπως φαίνεται ο κυρίαρχος τρόπος που αντιμετωπίζεται η ίδια η διαδικασία της ζωής κρίνεται καθημερινά από την ανάγκη για τυφλή κατηγοριοποίηση, για αυστηρή ταξινόμηση των ανθρώπων, με μια εγγενή τάση να τοποθετούνται απέναντι στον Άλλον, τον ανόμοιο, τον άγνωστο,τον κάθε φόβο τους & στο τέλος να προκύπτουν οι νικητές & οι “κατώτεροι” & σε κάθε τοίχο χαραγμένο το “πάντες εναντίον πάντων”.
Ευκαιρία να μιλήσουμε λοιπόν για την αδιέξοδη πορεία που προκαλείται & στην ίδια την μοίρα των σκύλων από τις επιπτώσεις αυτής της νεόκοπης θεωρίας του κοινωνικου δαρβινισμού. Αυτή η μασκαρεμένη ελκυστικά θεωρία, συντηρεί παστωμένες τις προκαταλήψεις, χαϊδεύοντας στο μέτωπο στοργικά τον αντικατοπτρισμό της εκλογίκευσης & έτσι μας οδηγεί στην οριστική αποδοχή της – κατα παράδοση – σκληρότητας της φύσης μας. Θα αναρωτιέστε τώρα πως μπορεί κάτι τέτοιο να αφορά τον σκύλο σας, ο οποίος διαβάζει μαζί σας αυτές τις γραμμές; Με τον ίδιο τρόπο που αφορά & έναν οποιοδήποτε σκύλο που με κομμένη πια σύνδεση δεν έχει πρόσβαση σε ίντερνετ. Διότι από τότε που κάποιος διδάσκεται το μίσος, ενδιαφέρεται να διαδόσει το μίσος & να διδάξει την μίζερη αμφιβολία & το κάνει ακόμη & σε κάποιο λουλούδι που ποτίζει δηλητηριάζοντας επιμελώς τις ρίζες του. Εδώ να βάλω & μια πρέζα σαφήνειας – υπογραμμίζοντας & την θέση μου – λέγοντας οτι κανείς δεν θα πρέπει να αποτελεί, ούτε ο σκύλος ασφαλώς, πεδίο δοκιμών, εντυπώσεων & εξουσιαστικών μοχθηρών ενστίκτων. Διαπιστώνω συχνά πως οι ανόθευτες ενισχυτικές τεχνικές, οι μικρές λεπτομέρειες ήπιου χειρισμού, η έγκαιρη οικειοποίηση, η οριστική εξάλειψη κάθε σωματικής & ψυχολογικής κακοποίησης, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η υπομονή, ο αλληλοσεβασμός παραπατούν ως μεθυσμένα ζητούμενα στη σχέση μας με τους σκύλους. Η βασική αδυναμία της θεωρίας του κοινωνικού δαρβινισμού λοιπόν είναι οτι παραβλέπει & δεν εκτιμά αυτή ακριβώς την σημασία των ήπιων χειρισμών, της μικρολεπτομέρειας, της ανατροφής & της εκπαίδευσης στην εξομάλυνση των κληρονομικών & των εν γένει επιμέρους ανισοτήτων. Ως εκ τούτου, οι υπεύθυνοι για μια νέα ύπαρξη, οι υπεύθυνοι για την φροντίδα μιας οποιασδήποτε ύπαρξης, ας πάρουν – όποιοι δεν το έχουν κάνει ήδη – ένα αναβράζον κουφέτο αρμονικής συμβίωσης & έτσι – χωρίς εγγυήσεις – άλλοτε η ζωή θα φαίνεται να κατεβαίνει σκαλοπάτια, μα άλλοτε θα δείχνει να τα ανεβαίνει, σαν σε σχέδιο του Έσερ.
(συνεχίζεται…)