Μεταφράζω στην ελληνική γλώσσα από την ιστοσελίδα του Κέντρου Ελέγχου Ασθενειών (CDC) των Ηνωμένων Πολιτειών: “Τα κατοικίδια ζώα καταφέρνουν να μειώσουν την αρτηριακή σας πίεση, τα επίπεδα χοληστερόλης και τριγλυκεριδίων, τα συναισθήματα μοναξιάς. Τα κατοικίδια ζώα καταφέρνουν να αυξήσουν τις ευκαιρίες για σωματική άσκηση, για υπαίθριες δραστηριότητες, για κοινωνικοποίηση.” Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμη περισσότερα έχουν συζητηθεί σχετικά με τα οφέλη για την ανθρώπινη φυλή όταν τα μέλη αυτής επιλέγουν να συμβιώνουν ειρηνικά με έτερα μέλη του ζωικού βασιλείου.
Παράλληλα, στη ανθρώπινη σκέψη ξεχωρίζει πιά η φωτεινή επιγραφή μιας πραγματικότητας που συμφωνεί ότι υπάρχουν πολλές και αναπάντεχες πτυχές να “φανερωθούν” ώστε να διαπιστωθεί η καμπυλότητα, το εύρος και ο ρόλος της κάθε μίας ξεχωριστά στην ιδιότυπη και sine qua non σχέση μεταξύ δίποδων και τετράποδων.
Ήδη, αρκετά είναι τα επιβεβαιωμένα επιστημονικά δημοσιευμένα συμπεράσματα (π.χ. The Energetic Heart, Institute of Heart Math, 2004) που δείχνουν τις αλληλεπιδράσεις καρδιάς-εγκεφάλου μεταξύ ανθρώπων “στενής εγγύτητας” (close proximity) όπως: ένα ζευγάρι καθώς κοιμάται, μια μητέρα με το βρέφος, άγνωστα και μεμονωμένα άτομα σε συναφείς καταστάσεις.
Προς μια παραπλήσια κατεύθυνση το ίδιο Ινστιτούτο μέσω ενός επιπλέον πειράματος του Διευθυντή Ερευνών Dr. Rollin McCraty διαπίστωνε και ένα παράξενο τύπο συγχρονισμού καρδιακών παλμών ανθρώπου και σκύλου. Στη προσπάθεια του αυτή ο McCraty χρειάστηκε την συμμετοχή του δεκαπεντάχρονου γιού του Josh και του σκύλου του Mabel στους οποίους τοποθέτησε ηλεκτροκαρδιογραφικά μέσα (Holter) ώστε να καταγράψει λεπτομερώς τα απαιτούμενα δεδομένα, καθώς οι στενοί φίλοι Josh και Mabel είτε βρίσκονταν κοντά, είτε πάλι οι δρόμοι τους χώριζαν προσωρινά. Συγχρόνισαν όλοι λοιπόν τους καταγραφείς δεδομένων, συγχρόνισαν και τα ρολόγια τους γιατί μεγάλωσαν με αυτή τη σκηνή στους κινηματογράφους και έβαλαν τον Mabel σε ένα χώρο να περιμένει.
Σημειώνει λοιπόν ο McCraty, “…έπειτα ο Josh μπαίνοντας στο δωμάτιο, έκατσε κάτω και καθώς του ζητήθηκε από τους ερευνητές, έντονα και συνειδητά αισθάνθηκε αισθήματα αγάπης προς τον σκύλο του. Οι καρδιακοί παλμοί του Josh άμεσα έτειναν να παρουσιάζονται πιο συνεκτικοί και μια τέτοια αλλαγή εμφανίστηκε να επηρεάζει και τους ρυθμούς της καρδιάς του Mabel, οι οποίοι απέκτησαν αντίστοιχη συνεκτικότητα.”
Αν αναρωτιέστε άραγε τι να συμβαίνει στο σκύλο σας – ή στην καρδιά του – όταν αυτός μένει μόνος, ιδού η απάντηση από τον Dr.McCraty: “Αμέσως μόλις ο Josh άφησε το δωμάτιο, η καρδιά του Mabel απορρυθμίστηκε, απέκτησε χαοτικό ρυθμό, εκδηλώνοντας πρότερες παθολογικές ενδείξεις άγχους αποχωρισμού.”
Αν και σαφώς υπάρχουν αχαρτογράφητα νερά για τους επιστήμονες σε αυτή την τεράστια περιοχή έρευνας (μορφές συνδέσεις ανθρώπου-ανθρώπου και ανθρώπου-ζώου), θεωρείται ως δεδομένο ένα συμπέρασμα που λέει ότι επηρεάζουμε έντονα και άμεσα ότι μας περιβάλλει. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα είδος επικοινωνίας που συμβαίνει πάνω και πέρα από τη γλώσσα του σώματος ή την λεκτική επικοινωνία. Πιστεύω ότι θα δούμε στο μέλλον ερευνητικές μελέτες που θα υποδεικνύουν οτι επηρεάζουμε τις διαθέσεις και τις συμπεριφορές του άλλου – τόσο αρνητικά όσο και θετικά – από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που εκπέμπουμε.
Η εργασία του McCraty δήλωσε – σύμφωνα με την δική μου επισήμανση νοήματος – οτι όποιος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό και στοργικό περιβάλλον για τον καρδιακό τετράποδο φίλο του καθώς ακολουθεί και θέτει τις αντίστοιχες πρακτικές και τεχνικές που κάτι τέτοιο απαιτεί, να αναμένει την φυσική ανταπόκριση του σκύλου για αρτιότερη και ουσιαστική σύνδεση. Η επιστήμη – για άλλη μια φορά – προτρέπει και προσγειώνει απελευθερωτικά: αφήστε να μιλήσουν οι καρδιές σας.