Το “My Dog Tulip” (2009) είναι μια animation ταινία μεγάλου μήκους, δημιουργία του ζεύγους Paul & Sandra Fierlinger, με βάση σεναριακή την ομότιτλη “βιωματική” νουβέλα του Βρετανού λογοτέχνη J.R.Ackerley (1896–1967) και με εξαιρετικό αφηγητή τον Καναδό Christopher Plummer. Στην ταινία βλέπουμε γραμμές σε σελίδες ημερολογίου να στηρίζουν επαρκώς βάρος λέξεων και μέγεθος σκέψεων ευγενικού και εσωστρεφούς ομοφυλόφιλου κυρίου κοντά σε ηλικία παύσεων και οριστικού επαναπροσδιορισμού, την αποκαλούμενη “μέση ηλικία”.
Σημειωμένο από τον Ackerley άρτια το χρονικό μια σχέσης δεκαπέντε ετών, μιας σύνδεσης η οποία στην πορεία της αποκτώντας μοναδικά χαρακτηριστικά, κάλυψε το κενό στην αναζήτηση της “ιδανικής φιλίας” και παραθέτωντας ουσιαστικά μικρές λεπτομέρειες εκείνων των “μικρών” στιγμων συμβίωσης του με την Tulip (πραγματικό όνομα: Queenie) ένα συνηθισμένο – για εμάς τους θεατές ή/και αναγνώστες – Γερμανικό Ποιμενικό (Αλσατίας), που με τρόπο καταλυτικό, απρόσμενο και σαφώς ασυνήθιστο για τον ίδιο, φανερώνει πως δέχθηκε να του ταρακουνήσει γλυκά τις σταθερές.
Η Tulip σε ηλικία 18 μήνών “διεσώθη” καi πιθανόν ακούσια και αθελά της αντίστοιχα ανταπέδωσε με μια “διάσωση”. Ένας διακριτικός μισάνθρωπος όπως ο Ackerley εκφράζει χαρακτηριστικά αυθορμήτως μια έκπληξη εκρηκτική μιλώντας/γράφοντας για την Tulip: “… φαίνεται σχετικά συγκινητικό και μαζί παράξενο, πόσο απλά και έντονα αυτή βρίσκει τον κόσμο τόσο υπέροχο…”
Μια προσωπικής ισορροπίας αναζήτηση και μιας ευθύνης ηθελημένη ανάληψη και από κοντά μια “παιδική” περιέργεια για διαθεσεις, “κέφια” και αφετηρίες επιλογών ενός είδους πέρα απο το ανθρώπινο. Στο κέντρο όλων μια σταθερή, άφθαρτη και άκρατη αφοσίωση, κάτι εγγενές στην φύση των σκύλων. Ο Ackerley διδάχθηκε απο την συντροφία της Tulip και τελικά φαίνεται να βρήκε ότι δεν φαινόταν να βρίσκει στην πρότερη ζωή – στην ζωή του με τους ανθρώπους.
Το animation – για αν επανέλθω – είναι σχεδιασμένο στο χέρι με γραφίδα σε tablet και εναλλάσσεται από ολοκληρωμένα σχέδια σε ημιτελή προσχέδια μετά σε ασπρόμαυρα σχέδια αποτυπώνοντας την καθημερινότητα, την φαντασία και τις μακρινές αναμνήσεις αντίστοιχα. Μια προσπάθεια γοητευτική οπτικοποίησης της μοναχικότητας και της φιλίας. Εγώ σκέφτομαι πως τελικά “καθορίζουμε και καθοριζόμαστε”, μια αλήθεια γυμνά και περιφραστικά δηλωτική σε μια σκηνή στο τέλος της ταινίας με μητέρες, φίλους, πάτερα με γιό, άνθρωπο με σκύλο. Πάντα στην μία την άκρη αυτός που καθοδηγεί και στην άλλη του νήματος αυτός που καθοδηγείται.
Αντιγράφω τους τελευταίους ειλικρινείς κτύπους στην γραφομηχανή του Ackerley:
“what strained and anxious lives dogs must lead, so emotionally involved in the world of humans, whose affections they strive endlessly to secure, whose authority they are expected unquestioningly to obey, and whose mind they can never do more than imperfectly reach and comprehend. Stupidly loved, stupidly hated, acquired without thought, reared and ruled without understanding, passed on or “pull to sleep” without care, did they, I wondered, these descendants of the creatures who, thousands of years ago in the primeval forests, laid siege to the heart of man, took him under their protection, tried to tame him, and failed – did they suffer from headaches?”
*”…sometimes love really is a bitch.”