Μια οργάνωση ιδρύεται το 2011, ονομάζεται “SaveOurStreetDogs“, επιλέγει ως έδρα την Σιγκαπούρη και με δήλωση αποστολής και ονείρου δον Κιχώτη αναφέρει τον σκοπό της: “…την εξάλειψη της σκληρότητας, της εγκατάλειψης ζώων, την προώθηση της ευημερίας τους και την βελτίωση της ζωής ανθρώπων και ζώων, μέσω της διάσωσης, της εκπαίδευσης και της υπεράσπισης.”
Όταν μέλη της οργάνωσης ενημερώθηκαν για ένα κατακερματισμένο, ολότελα ασθενή σκύλο του δρόμου, δεν ανέμεναν να αντικρίσουν μια τόσο ακραία και ζοφερή κατάσταση. Το γέρικο σκυλί που ανέλαβαν να φροντίσουν, εκδήλως εξασθενημένο από την ασιτία, γεμάτο ανοιχτές πληγές και παράσιτα, βρέθηκε στα σίγουρα σε μια άθλια στιγμή της ύπαρξής του γεμάτη θλίψη και πόνο.
Ο σκύλος αυτός ονομάστηκε Ol’ Boy – σα να λέμε: τύπος που ταξίδεψε μέσα στην ζωή και ξέρει, σοφός και μάγκας και πρότυπο ανθεκτικότητας και άξιος σεβασμού, ένας κάποιος που έχει δει πολλά εν ολίγοις. Ο Ol’ Boy οδηγήθηκε άμεσα σε σοβαρή κτηνιατρική ομάδα για την περίθαλψή του. Οι τελικές ιατρικές γνωματεύσεις έφερναν άσχημα νέα: έπασχε από πολλαπλές θανατηφόρες νόσους και πέθαινε. Αποφάσισαν να ανακουφίσουν οριστικά το ζώο και όχι, η απόφασή τους δεν ήταν να τον κοιμίσουν. Του δόθηκε όση αγάπη, όση φροντίδα δεν έζησε, όση “θαυματουργή ανθρωπιά” μπόρεσαν να χωρέσουν στις τελευταίες μέρες του.
“Συγνώμη κύριε, δεν βλέπεις τι γίνεται έξω; Τι αξία έχει κάτι τέτοιο; Τι ακριβώς είναι όλο αυτό;” θα ρωτήσει νευρικά η κυρία Λήθη που στάθηκε πίσω μου σε μια τεράστια ουρά που διαρκώς ανασχηματίζεται και καλύπτει τους διαδρόμους του Διαδικτύου που έχω βρεθεί να ενεργοποιήσω αυτή την ανάρτηση.
“Κάτι θα είναι και αυτό.” είχα να της πω “Βέβαια ποτέ δεν είναι αυτό το κάτι αρκετό. Αυτά τα κάτι τα ρουφά σαν γυαλιστερές σε ψαροταβέρνα στο Πέραμα η αχόρταγη δίνη της ‘σκληρής πραγματικότητας’. Πάντοτε αυτό το κάτι θα φανερώνει το χάσμα, την σφαγή, την απουσία των υπολοίπων κάτι.”
Οπότε; Για ποιο λόγο η αναφορά; Για ποιό λόγο τόσος κόπος από τους ανθρώπους; Δε ξέρω. Έτσι….για ένα κόσμο καλύτερο, όπως λέει και μια φίλη.