Ντάμπαρτον, Σκωτία, 1973.
Ο κύριος Άλιστερ αφού τους χαιρέτησε, βγήκε απ’την ταβέρνα, τον “χαστούκισε” το μεσημεριανό φως & αυτός βρήκε αφορμή τις σκέψεις του να σιωπήσει. Φθάνοντας μπροστά στο σπίτι, στάθηκε, κοίταξε χαμηλά τα λυμένα κορδόνια, άνοιξε & αργά μπήκε στην αυλή. Ο Μπεν με το χαρακτηριστικό ανήσυχο ύφος των Γκόρντον Σέτερ τον πλησίασε, ο κύριος Άλιστερ χαμήλωσε, πέρασε το χέρι του απαλά στην ράχη του Μπεν, σηκώθηκε, στάθηκε & αλλάζοντας κατεύθυνση με νεύμα έδειξε στον σκύλο να τον ακολουθήσει. Ο Μπεν δεν συνήθιζε να διστάζει. Γλύστρισε πίσω απ’τον κύριο Άλιστερ έξω απ’την μισάνοιχτη ξεφλουδισμένη πόρτα & ένιωσε τον καθαρό αέρα του Ντάμπαρτον στο καφετί πυκνό του τρίχωμα. Σύντροφοι σιωπηλοί σε μέρα ηλιόλουστη απομακρύνθηκαν. Ο κύριος Άλιστερ είχε στείλει γραπτώς – με πρωινή επίσκεψή του στο ταχυδρομείο – στην κόρη του στο Εδιμβούργο την απόφαση του να πάψει να ζει. Λίγο πριν την γρανιτένια γέφυρα του Όβερτουν, χωρίς καμιά προφανή αιτία, ο Μπεν άνοιξε τον βηματισμό του, ο κύριος ‘Αλιστερ ξαφνιάστηκε, στύλωσε το βλέμμα του στον Μπεν & σχεδόν στην μέση της γέφυρας είδε τον φίλο του να πατά γερά με τα τέσσερα του πόδια & να ορμά στο κενό. Χτυπώντας στους βρεγμένους βράχους, ο Μπεν τινάχτηκε, το σώμα του δεν άντεξε, η σκυλίσια ψυχή του πληγωμένη τον άφηνε, το σώμα τινάχτηκε & πάλι & δεν κουνήθηκε ξανά.
//
Απ’τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, σχεδόν πενήντα σκύλοι τραυματίστηκαν θανάσιμα πέφτοντας απ’την πέτρινη – μυθική πια – γέφυρα έξω απ’το Ντάμπαρτον, στην Δυτική Σκωτία. Πέπλο μυστηρίου κάλυπτε την υπόθεση. Όλοι οι σκύλοι πέσαν από την ίδια – δυτική – πλευρά της γέφυρας, όλοι ανήκαν σε φυλές με ρύγχος μακρύ (Ριτρίβερ, Σέτερ, Κόλεϊ) & κάθε φορά σε καιρικές συνθήκες ήπιες, σε μέρες ηλιόλουστες & καθαρές. Κάποιοι βρέθηκαν να μιλήσουν για γέφυρα στοιχειωμένη. Μάλιστα, το 1994, ο Κέβιν Μόι, κάτοικος της περιοχής πέταξε απ’αυτήν τον νεογέννητο γιό του, υποστηρίζοντας στις καταθέσεις του ότι: “…το παιδί ήταν ο αντίχριστος & το μέρος είναι καταραμένο.” Στην κέλτικη μυθολογία, το Όβερτουν είναι γνωστό & ως “the thin place”, μια περιοχή όπου παράδεισος & γη σχεδόν ακουμπούν. Η ψυχίατρος Μάρυ Άρμουρ βρέθηκε η ίδια στο Ντάμπαρτον με το δικό της Λάμπραντορ να εξετάσει τις θεωρίες & την δύναμη των μύθων. Όπως σχολίασε: “…αν & τα ζώα είναι υπερευαίσθητα στον κόσμο των πνευμάτων, δεν υπήρξε κάποια αντίξοη ενεργειακή συνθήκη.” Παραδέχθηκε παρολαυτά οτι ο σκύλος της την τράβαγε επίμονα στην δυτική πλευρά της γέφυρας.
(συνεχίζεται…)