Όπως στα παιδιά μαθαίνουμε σταδιακά να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους (οι παρορμήσεις των «μεγάλων παιδιών» παρά ταύτα παραμένουν όλως περιέργως ανεξέλεγκτες), έτσι & στους σκύλους ο αυτοέλεγχος πρέπει να διδάσκεται.
Εάν ο σκύλος – υπό συγκεκριμένες συνθήκες – δείχνει εξαιρετικά ενθουσιασμένος & φαντάζει απρόθυμος να παραμείνει σταθερός, σίγουρα ζητάμε περισσότερα από ότι μπορεί να μας δώσει εκείνη την στιγμή. Σαφώς περισσότερα & από το ανώτατο όριο αυτοκυριαρχίας που του έχουμε διδάξει & υποδείξει. Στην περίπτωση αυτή κρίνεται απαραίτητος ο συμβιβασμός.
Στην συνέχεια, εφόσον έχουμε παραμείνει λογικοί στις απαιτήσεις μας, επιλέγουμε ευνοϊκότερη στιγμή, του υπενθυμίζουμε τι ζητάμε (βλ. εντολή “μείνε”), υπό συνθήκες λιγότερων εξωτερικών παρενοχλήσεων & σταδιακά προσθέτουμε στο περιβάλλον στοιχεία αντίστοιχα των συνθηκών που αρχικά τον είχαν ενθουσιάσει τόσο.
Αφού λοιπόν γίνουν όλα αυτά σωστά & υπομονετικά, μετά είναι που λέμε: “…αγάπη μου, δεν πεταγόμαστε σκλαβενίτη; …ας έχουμε και τον σκυλάκο μας μωρέ μαζί, δεν πειράζει καθόλου… τον έχω μάθει να περιμένει.».
Μετά όμως, όχι πριν.
***
* https://dwfth.tumblr.com/ *