Με το ζωικό βασίλειο να αποτελεί επί μακρόθεν γρίφο & με την ανθρώπινη φυλή να αναζητεί επιστημονικά όχι πια την βεβαιωμένη θέση της στην τροφική αλυσίδα αλλά την θέση της στο φάσμα ευφυίας, ας αφουγκραστούμε ψηλαφιστά τις ιδιαιτερότητες της διαδικασίας της εκμάθησης ενεργειών. Μια διαδικασία η οποία για τους ανθρώπους αποτελεί μια σχετικά εύκολη υπόθεση (σκεφτόμαστε εδώ π.χ.την δυνατότητα κατασκευής/χρήσης εργαλείων απ’τον άνθρωπο & όχι ασφαλώς την κατανόηση & πραγμάτωση προταγμάτων & εννοιών όπως η αλληλεγγύη κτλ.)
Από την άλλη για τα ζώα (βλ. σκύλους) η εκμάθηση δεν είναι & τόσο εύκολη υπόθεση. Διότι, κεντρική από τις βασικές νοητικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους & στα υπόλοιπα θηλαστικά διακρίνεται η εξής: το ανθρώπινο είδος έχει πιο ανεπτυγμένο προμετωπιαίο φλοιό & πιο ανεπτυγμένους μετωπιαίους λοβούς & ένα απο τα πλεονεκτήματα των πιο ανεπτυγμένων λοβών είναι & η μεγαλύτερη μνήμη εργασίας. Ως μνήμη εργασίας ας ορίσουμε εδώ “το είδος αυτό της μνήμης που βοηθά να συγκρατηθεί ένα είδος πληροφορίας για περίπου ένα λεπτό & συνήθως εξαρτάται από την προσοχή που δίδεται στα αισθητηριακά ερεθίσματα που βιώνονται.” Εφόσον όμως η μνήμη εργασίας στέκεται στις πρώτες σειρές αξιολόγησης παραγόντων που επηρεάζουν την γενική ευφυία, η μικρότερη μνήμη εργασίας που απαντάται στους σκύλους, τοποθετεί ένα αρνητικό πρόσημο στις γενικότερες γνωστικές τους ικανότητες. (Η συναισθηματική τους υπεροχή αν αφεθούμε να την γνωρίσουμε, μας κατευθύνει υποδειγματικά.)
(συνεχίζεται…)